Aż 80% chrapiących cierpi na bezdech senny

Najbardziej oczywistym symptomem jest chrapanie. Nie każda chrapiąca osoba cierpi na obturacyjny bezdech senny (OBS), jednak zdecydowanie jest to objaw, którego nie należy bagatelizować. Wielokrotne wstrzymanie oddechu powoduje, że powietrze nie może dostać się do płuc, a rosnące we krwi stężenie dwutlenku węgla powoduje zaburzenia snu, takie jak uczucie duszności, czy dławienia się oraz nagłe przebudzenia. Skutkiem obniżonej jakości snu mogą być: nieustanne zmęczenie, nadmierna senność, kłopoty z koncentracją, drażliwość, przysypianie przy stole, drzemki za dnia czy poranne bóle głowy. Jeżeli widzisz u siebie niektóre z tych objawów, możesz cierpieć na OBS.

Leczenie obturacyjnego bezdechu sennego polega na zastosowaniu terapii PAP (ang. Positive Airway Pressure). Specjalne urządzenie z maską stymuluje odpowiednie ciśnienie, zapewniając ciągłość przepływu powietrza. Zapobiega to zapadaniu się górnych dróg oddechowych i właściwie eliminuje problem. Nowoczesne aparaty PAP są wygodne, ciche i bezinwazyjne, ich użytkowanie nie sprawia problemu pacjentowi ani jego domownikom. Skuteczne leczenie eliminuje problemy ze spaniem, podnosi jakość życia, a także niweluje ryzyko rozwinięcia się groźnych chorób, których podłożem może być OBS.

Rozpoznanie bezdechu zaczyna się od konsultacji z wykwalifikowanym specjalistą. Jeśli lekarz będzie podejrzewał u Ciebie OBS, otrzymasz urządzenie diagnostyczne i zalecenie samodzielnego badania w domu. Kiedy wróci do nas aparat nasi specjaliści odczytają i przeanalizują wynik Twojego badania, a następnie wyślą Ci je w ciągu 24 godzin.

Zaburzenia snu obniżają jakość wypoczynku w nocy i odbijają się na samopoczuciu i produktywności w ciągu dnia. Jednak nieleczony OBS może być o wiele poważniejszy w skutkach. Zdeformowana struktura snu powoduje, nie tylko liczne wybudzenia w nocy ale także brak koncentracji, senność oraz nadpobudliwość w ciągu dnia. 
U osób cierpiących na bezdech senny często występuje nadciśnienie tętnicze, ale istnieje również ryzyko rozwinięcia się groźnych schorzeń zagrażających życiu, takich jak: arytmia, choroby układu sercowo-naczyniowego, cukrzyca, czy udar mózgu.